Jarosław Jaworek Wydział Historii UAM
Referaty i publikacje:
Heterogeniczna dziedzina badań historycznych analizująca rolę dźwięku w tworzeniu rzeczywistości w czasach przeszłych. Za podstawę budowania wiedzy o przeszłości przyjmuje ona badania dźwięku, dźwiękosfer, percepcji dźwięków (lub „semiozy zmysłowej”) i właściwości akustyczne przestrzeni, w której ów proces percepcji zachodzi. Interesuje się także historycznie i kulturowo zmiennymi sposobami słyszenia (i innymi sposobami percepcji dźwięku, takimi jak odczuwanie wibracji lub wzrokowe odbieranie jej efektów). Historia dźwiękowa bierze pod uwagę źródła dźwiękowe różnego pochodzenia: zarówno antropogenicznego (ludzkiego), jak i tworzonego przez czynniki nie-ludzkie (zwierzęta, rośliny, rzeczy, ziemię). Ze względu na pochodzenie możemy wyróżnić dźwięki antrofoniczne (anthrophony), biofoniczne (biophony) i geofoniczne (geophony). Wiele tendencji w ramach historii dźwiękowej promuje podejścia „holistyczne”, podkreślając, że pomimo iż dźwięk i zmysł słuchu stanowią centrum jej zainteresowań, należy je postrzegać całościowo w złożonym układzie z pozostałymi zmysłami i bodźcami na nie oddziałującymi.